Kerk in de stad

Tien jaar geleden koos de Jacobikerk in Utrecht voor een nieuwe inzet in het missionaire werk. hoopten dat er meer lef zou komen om niet-gelovige vrienden en collega’s uit te nodigen, schrift ds. A.J. Zoutendijk.

Maar waar neem je hen dan mee naar toe? Naar de zondagse dienst? Of kiezen we toch liever voor een laagdrempelige ontmoetingsplek? Er zijn kringen, cursussen en debatten gekomen onder de inspirerende leiding van missionair predikant ds. A. Markus. Die kringen en cursussen mochten ons echter niet afleiden van de centrale vraag: hoe verankeren wij het missionaire bewustzijn in heel het gemeenteleven?

Bij alles wat we in de kerk doen, kerkdienst, preek, bijbelkringen, catechisatie, pastoraat, moet er een belletje gaan rinkelen. Er zijn buitenstaanders en zoekers in de buurt. Verschijnen ze op onze radar?

Een verdere ontwikkeling in het missionaire project was in feite een terugkeer naar de basis. Wie zijn we zelf als christenen en hoe leven we als discipelen van Jezus Christus? Op zondag en door de week. Er is een groeiende behoefte aan toerusting: hoe versterken we elkaar in goede gewoonten en gedrag, hoe houden we elkaar scherp in een wereld van vrijblijvendheid? In het vervolg zet ik een aantal persoonlijke ervaringen op een rijtje die ik heb opgedaan als wijkpredikant.

Om te beginnen: er is veel leven in de brouwerij gekomen. Voor de veelsoortige activiteiten heb je wel een missionair predikant nodig om die gaande te houden en kwalitatief te bewaken. Er zijn veel jonge gemeenteleden actief geworden op missionair terrein. Daar zie ik winst in: je ontwikkelt een missionair besef door gewoon iets te doen. Ga er maar eens aan staan om je geloof in basale taal onder woorden te brengen op een kringavond voor zoekers. Je ontdekt dat ze gewoon doorvragen. Als het ‘lukt’, merk je dat hun vragen en die van jezelf niet ver uit elkaar liggen. Niet ‘zij daar’ en ‘wij hier’ maar ‘wij met elkaar’ voor het aangezicht van God. Soms maak je zo’n gouden moment mee.