Pinksteren in de belijdenis

Pinksteren is het feest van de uitstorting van de Heilige Geest. Het is het laatste heilsfeit vóór de wederkomst, waarmee ons eeuwig heil staat of valt. Dr. W. Verboom beziet welke plaats dit heilsfeit in de belijdenis van de kerk der eeuwen inneemt.

Die plaats is zo groot dat er niet eens een belijdenis geweest zou zijn zonder de Heilige Geest. Daarom heeft de derde persoon van de drie-enige God een ereplaats in de belijdenis. Maar het is wel een bijzondere ereplaats. Het is namelijk een eer die gericht is op de Vader en de Zoon.

De Geest gaat immers uit van de Vader en de Zoon. Het is de eer van de Heilige Geest dat Hij Zelf op de achtergrond blijft.

We gaan op zoek naar het wonder van Pinksteren in onze confessie vanuit zondag 20, vraag en antwoord 53 van de Heidelbergse Catechismus (HC).

Vraag: Wat gelooft u over de Heilige Geest?

Antwoord: Ten eerste dat Hij samen met de Vader en de Zoon waarachtig en eeuwig God is.

Ten tweede dat Hij ook mij gegeven is om mij door een oprecht geloof deel te laten hebben aan Christus en al Zijn weldaden, mij te troosten en eeuwig met mij te blijven.

Wie is de Heilige Geest? De Heilige Geest is waarachtig en eeuwig God, samen met de Vader en de Zoon. Daarmee spreekt de catechismus de belijdenis van de Vroege Kerk na. In de geloofsbelijdenis van Nicea staat van de Heilige Geest: ‘Die Heere is en levend maakt. Die voortkomt uit de Vader en de Zoon’.

In heel de belijdenis van de Vroege Kerk en van de Reformatie wordt beleden dat de Heilige Geest God is. Daarmee neemt de kerk afstand van de gedachte dat de Heilige Geest een onpersoonlijke kracht zou zijn.

Lees het volledige artikel in De Waarheidsvriend van 22 mei 2015.