Gezin met één ouder

Eenoudergezinnen waren vroeger talrijk. Vader of moeder was overleden. Maar ziekten werden beter behandelbaar en een tijdlang was het eenoudergezin bijna verdwenen. Inmiddels groeit hun aantal weer, nu vooral door scheiding, schrijft ds. J. Belder.

Hoeveel eenoudergezinnen ken ik in mijn kerkelijke gemeente? Goede vraag. In eerste instantie denk je: eenoudergezinnen, zijn die er eigenlijk wel bij ons? Je gaat er eens voor zitten en namen schieten je te binnen. Gezichten en gezinssituaties lichten op. Het zijn er al spoedig meer dan je voor mogelijk had gehouden. Daar is die moeder die er alleen voor staat met haar twee jonge kinderen. En die vader met zijn drie pubers. Keurig iedere zondag in de bank voor me. De eerste verloor haar man ten gevolge van scheiding, de ander zijn vrouw door de dood.

Vergeten we ook die ongetrouwde moeder niet – verkracht, misleid, bedrogen of hoe en wat ook. Ook zij staat er alleen voor. Mag ik nog herinneren aan die jonge vrouw met haar kleine kinderen? Haar man leeft weliswaar nog, maar verblijft vanwege een ernstig herseninfarct in het verpleeghuis. Ze kan niets meer met hem delen. Eigenlijk heeft ze vier kinderen, gezien het niveau waarop hij functioneert. Wie kent geen psychisch zieken die steun noch emotionele geborgenheid aan hun partner bieden en niet kunnen deelnemen aan de opvoeding van hun kinderen?