column

Uit handen geven

Een echte controlfreak ben ik niet. Toch heb ik graag de touwtjes enigszins in handen. Regelmatig moet ik leren dingen uit handen te geven. In ons gezin en op mijn werk. Maar misschien nog wel het meest in het kinderwerk.

Kortgeleden nog. We brachten met de kinderen van de kinderclub een bezoek aan de ark van Noach. Een mooie groep kinderen die thuis en op school niet of nauwelijks van de Bijbel horen. Prachtig toch om met deze kinderen naar Dordrecht te gaan? Een mooie gelegenheid om te getuigen, de Bijbel uit te leggen en de kinderen te bemoedigen.

Ik heb drie kinderen onder mijn hoede. Ik zie het helemaal zitten om met hen de ark in te gaan. Om samen onder de indruk te komen van het bijzondere bouwwerk. Om met elkaar te bekijken wat er allemaal gebeurde in de tijd van Noach. Om samen te zien wat we ervan kunnen leren voor ons eigen leven.

Met twee van de drie gaat het prima. Ze zijn gezellig en geïnteresseerd. Ze genieten van al het moois, stellen volop vragen. Precies zoals ik het me had voorgesteld. Ideaal. Maar nummer drie… ‘Zullen we verder gaan?’ ‘Ik wil naar boven!’ ‘Duurt het nog lang?’ ‘Ik ga niet al die bordjes lezen.’ ‘Wanneer gaan we naar het restaurant?’ Zelfs de prachtige panelen over de schepping lijken hem niet te boeien.

Ik blijf proberen hem bij de les te krijgen. Maar Sjoerd is pas tevreden als we helemaal boven zijn. Buiten, met uitzicht op Papendrecht. ‘Juf, volgens mij zie ik mijn huis.’

Vermoeid en ook wel met enige teleurstelling stap ik in de auto. Het ritje naar Papendrecht is maar kort, dat weet Sjoerd ook wel. Daarom komt hij al snel met z’n vraag. ‘Wat we vanmiddag gehoord en gezien hebben, is dat allemaal écht gebeurd?’ Er komt een heel gesprek op gang, de andere twee doen ook mee. Gelegenheid om te getuigen. Kans om uit te leggen. Mogelijkheid om Sjoerd te bemoedigen.

Ik had weer een les ‘uit handen geven’. Kinderwerk met de handen op de rug. Getuigen, uitleggen en bemoedigen met open handen. Gevouwen kan ook.

Nelleke Donk