column

Dieren zoeken

‘Daaaaag kejjek!’ Ik zit in de bank met mijn laptop en kijk naar Nederland Zingt. Mijn dochtertje van bijna twee was lief alleen aan het spelen, maar heeft er nu genoeg van.

Ze vindt dat ik de kerk moet inruilen voor ons favoriete spelletje samen: ik zoek plaatjes van dieren via Google, waarna zij het bijbehorende dierengeluid maakt.

Dingen aanwijzen in een boek of op het scherm is sowieso interessant. Zo heeft ze waarschijnlijk ook opgepikt dat orgelmuziek bij de kerk hoort. Regelmatig maakt ze mee dat ik via de webcam een dienst volg van de gemeente van Rotterdam-Zuid. Ze kruipt dan bij me op schoot, waarna ik de vaste vragen stel. ‘Waar is de dominee?’ ‘En waar is de Bijbel?’ ‘En waar is het orgel?’ Enthousiast wijst ze de gevraagde zoekopdrachten aan, waarna ze weer verder gaat met haar eigen dingen.

‘Waar is de Bijbel?’, vraag ik meestal ook na het eten. De Bijbel aanwijzen is voor m’n dochtertje veel makkelijker dan vervolgens een tijdje stil luisteren. Ongevraagd zet ze de zoekspelletjes tijdens het bijbellezen door. ‘Sissen!’ roept ze uitgelaten als ik lees over de dode vissen in de rivier de Nijl bij de eerste plaag. Niet veel later gevolgd door ‘kikkej!’ bij de tweede plaag. ’s Avonds in pyjama is de kinderbijbel een nog grotere bron van herkenning. Hoewel ze steeds beter naar een verhaal kan luisteren, zijn het vooral de dieren op de afbeeldingen die haar aandacht trekken. De kwakkels in de woestijn herkent ze als vogels, terwijl het gouden kalf blij als een ‘koe-koe’ wordt begroet.

Glimlachend herken ik de patronen uit mijn eigen opvoeding. De Bijbel, de kerk, boeken en dieren waren belangrijk. Ongedwongen kinderlijk maakt mijn dochtertje zo de wereld van vader tot de hare. Een wereld van de natuur en de Schriftuur. Van de kinderboerderij, de dierentuin en de kerk.

Een gewone wereld, waarin ze mag leren een schaapje te zijn van de goede Herder. Die ook voorkomt dat ze eens echt de kerk gedag zou zeggen.

Arjan Baarssen