column

Relatie

Het zijn niet de meest brave jongens van de school en geschiedenis was aan het begin van het jaar zeker niet hun favoriete vak.

Eigenlijk speelt hun ‘echte’ leven zich buiten school af en zijn ze een paar uur per dag verplicht om op school aanwezig te zijn.

Al vroeg in het jaar posteerde ik het tweetal voor mijn bureau. In eerste instantie om ze goed in de gaten te kunnen houden, in tweede instantie om eenvoudig een praatje met ze te kunnen maken. Die verhalen kwamen al snel. Over alles wat nog net niet mag op hun leeftijd: roken, brommer rijden, werken.

Hoewel zelf nogal eens ondeugend, zijn ze wel bezorgd over mijn dochtertje. Ze leggen me uit dat ik met het nieuwste type telefoon een kindveilige modus kan activeren. Dan kan ze alleen met veilige apps werken. Mijn goedbedoelde pogingen om uit te leggen dat roken en brommer rijden op je veertiende ook gevaarlijk is, lijken nauwelijks effect te hebben. Dat is gewoon stoer.

Toch is hardop voorlezen een erebaantje. Nauwgezet houden ze bij wie er de vorige les heeft voorgelezen, en wie er nu aan de beurt is. Langzamerhand wordt hun werk ook beter. Ze maken hun vragen en ik moet ook daadwerkelijk vaststellen dat ze zijn gemaakt. Een compliment doet de jongens immers goed.

Nu tegen het einde van het jaar komen ze graag in de les. De ene wil inmiddels alle antwoorden geven. Ik moet hem afremmen omdat hij zomaar door het lokaal roept, maar vanbinnen glimlach ik. ‘Mag ik wat laten zien op mijn telefoon?’, vraagt de ander. Het is een plaatje met de afmetingen van het nieuwe Jeruzalem. ‘Daar ging het over in de dagopening hè?’

We hadden makkelijk het hele jaar oorlog kunnen voeren. Door in te steken op relatie, uiteraard in combinatie met heldere regels, hebben we met elkaar een werkbare situatie gecreëerd. De jongens voelen zich thuis in mijn les, en ze doen hun werk. Het sterkt me in deze overtuiging: juist achter het gedrag van belhamels gaat de behoefte schuil gezien en gehoord te worden.

Arjan Baarssen