column

De tuin

Bij de buren is het gras altijd groener of toch niet?

Ik vergeet het nooit meer. In deze tijd van het jaar, wanneer ik bezig ben in de tuin en geniet van de prachtige natuur met haar overweldigende groei en bloei, zie ik haar weer voor me, de vrouw uit Wit-Rusland. Zij genoot van ‘haar natuur’.

Ik ontmoette haar enkele jaren geleden in het oosten van Europa.

Na een lange dag reizen, komen we aan het eind van de avond in één van de meest oostelijke plaatsen van het land aan. Het is een gebied dat zwaar getroffen is door de kernramp van Tsjernobyl. De gevolgen ervan zijn nog voelbaar.

We worden door onze transportgroep afgezet bij een oud flatgebouw. Ons gastadres bevindt zich op de derde verdieping. We gaan de trap op … waar komen we terecht? Zo’n donker trappenhuis is altijd een beetje spannend. Uit de muren steken brokken steen, in de hoeken van de donkere ruimte ligt puin. Het geheel doet denken aan een ruïne. Wanneer we boven zijn, staat de deur gastvrij open en worden we ontvangen door een allervriendelijkste Russin. Haar woning is, in tegenstelling tot de entree van de flat, ongekend netjes en verzorgd. Bij een blik naar buiten ontwaren we tussen de vele daken van huizen slechts een klein streepje blauwe lucht. Het gesprek, zonder tolk, verloopt moeizaam. Op een gegeven moment maakt ze ons duidelijk dat we met haar mee moeten komen. Ze gaat ons voor naar haar kleine keukentje. Wat bedoelt ze? We begrijpen min of meer dat ze het over een tuin heeft. Ik kijk niet begrijpend de keuken in. De vrouw pakt vol trots een klein kartonnen eiertreefje van haar keukenkastje. Het treefje bevat tien gaatjes en in elk gaatje bevindt zich een klein plantje. De vrouw straalt. Deze tien kleine plantjes vormen haar tuin.

Nu alles groeit en bloeit in de natuur denk ik weer aan haar en aan haar tien kleine plantjes.

Het lijkt alsof ze zegt: ‘Wat heb jij veel, vergeet God niet te danken!’

Cokky de Visser