column

Goud in de mond

Tijdens ons verlof geniet ik van veel dingen: van de prachtige bermen die in bloei staan, van het ordelijke verkeer en van het psalmen zingen in de kerk.

Maar het lijkt wel alsof er één ding is waar ik in het bijzonder van geniet, en dat is… het wonder van een taal begrijpen. 

Vijftien jaar geleden begonnen we aan het leren van een nieuwe taal, en die taal is ons een beetje eigen geworden. Maar toch, het is ook een taal met veel lagen en altijd zijn er weer nieuwe dingen te leren. Je merkt dat je geconcentreerd moet luisteren als mensen met je praten zodat je niets mist, verkeerd begrijpt of niet begrijpt. Maar hier in Nederland komt alles gewoon binnen zonder dat je je best hoeft te doen. Alles versta je en kun je lezen. En dat niet alleen, je begrijpt ook de diepere lagen van de taal….de spreekwoorden en gezegden, de onderliggende gedachten en de grapjes (nou ja, meestal).

Toen ik dinsdagmorgen vroeg brood ging halen bij het Stoepje (ook alweer zoiets heerlijk vertrouwds met het brood van de week en drie broden voor vijf euro), liep ik langs iemand die in zijn voortuintje zijn heg aan het knippen was. ‘Goedemorgen,’ zeg ik, ‘wat een heerlijk weer hè.’ ‘Ja,’ zegt de meneer, ‘heerlijk. Morgenstond heeft goud in de mond.’ Ik was geschokt en blij tegelijk dat ik begreep wat hij bedoelde. Ik dacht niet: ‘Wat bedoelt hij met “goud in de mond”? Wat betekent “morgenstond”? Ik hoor “morgen”, maar wat betekent “morgen” in combinatie met de verleden tijd van “staan”?’ Ik kon wel huppelen! 

Aangekomen bij de kraam van het Stoepje nam de verkoopster mij de woorden uit de mond toen ze zei dat het zo’n prachtige morgen was. En terwijl ik daar stond, voor de krentenbollen en het roggebrood, voelde ik me zo ontzettend dankbaar. Ik bleef maar praten – mijn mond liep gewoon over van datgene waar mijn hart vol van was! Die mevrouw van het Stoepje zal wel gedacht hebben: ‘Wat een waterval op de vroege morgen, niet bepaald op haar mondje gevallen.’

Marieke den Butter