column

De oplichter

Het was een mooie woensdagmiddag. Om mij heen speelden kinderen en ik was bezig om planten te potten. Verse kruiden, bloemen, aarde… een en al schoonheid.

Opeens stond er een man voor het hek. Hij riep me. Zijn gezicht stond geschrokken. Hij was bezweet en kon haast niet uit zijn woorden komen.

‘Ik ben James,’ zei hij. ‘Ik woon hier een paar huizen verderop. Ik heb net een ongeluk gehad met de auto en ik moet nu 2800 bath (omgerekend ongeveer tachtig euro) betalen om mijn auto weg te laten halen en geld te geven aan iemand die ik aangereden heb. Mijn ouders zijn niet thuis. Ze zijn er rond zes uur weer en dan kan ik het geld teruggeven.’ ‘Ach, wat naar voor je,’ zei ik, ‘ik zal kijken of ik wat heb.’ Uit alle laadjes en portemonnees schraapte ik 2800 bath bij elkaar.

‘Weet je zeker dat je in orde bent?’ vroeg ik, terwijl ik het geld overhandigde. ‘Heb je nog ergens pijn? Heb je nog meer nodig?’ ‘Nee,’ zei hij, ‘hier ben ik al echt mee geholpen. Vanavond breng ik het geld terug.’ ‘Maak je geen zorgen,’ zei ik, ‘haast je niet, morgen is ook goed.’

Toen kort daarna Jaap thuiskwam, vertelde ik het verhaal. ‘Bijzonder hè,’ zei ik, ‘dat hij naar ons toe kwam. Misschien kunnen we wel een relatie opbouwen met deze buren en ons geloof delen.’ Jaap keek me aan. ‘Marieke,’ zei hij, ‘ik las net gisteren op Facebook dat er gewaarschuwd werd voor een oplichter die bij buitenlanders langsgaat met precies het verhaal wat jij vertelt. Kijk hier, met foto en al.’ Pfff… was ik daar even met open ogen in de val gelopen. Tachtig euro – wat ik daar al niet mee had kunnen doen!

Het zette me wel aan het denken. Waarom doet iemand zoiets? Eigenlijk is er maar één conclusie. De man kent Jezus niet. Wat zou ik een volgende keer doen als mij geld gevraagd wordt? Ik denk dat ik maar weer zal geven, gewoon omdat geven en gulheid toch bij het Koninkrijk van God horen en omdat de God van Zacheüs nog steeds harten verandert.

Marieke den Butter