column

Na de lockdown

Nu de beperkingen vanwege het coronavirus stap voor stap worden opgeheven, zijn veel mensen blij. Natuurlijk. Je bent blij als je weer ergens uit eten kunt gaan.

Nog blijer ben je met de versoepeling als je de afgelopen tijd je werk niet kon uitoefenen of je bedrijf langzaam stuk zag gaan. Bijzonder fijn ook dat er gaandeweg weer mensen in kerkdiensten aanwezig mogen zijn, al gaat dat nog langzaam.

Hoe mooi dit allemaal ook is, bepaalde dingen uit de lockdowntijd ga ik ook wel missen. Geen reistijd, waardoor ik elke dag de tijd kon nemen om te lopen of te fietsen. Geen afspraken buitenshuis, waardoor we rustig met ons gezin konden eten, behalve wanneer een van de kinderen online een les had. (Werden die met opzet zo vaak onder etenstijd gepland?) Geen overbodige vergaderingen, omdat ze werden afgezegd of omdat ik stiekem wat anders zat te doen tijdens een Zoomsessie. Ja, ik geef het toe. Tel daarbij op een vast dagritme en schonere lucht voor ons allemaal. Even wat minder consumeren, omdat daar geen gelegenheid voor was – ook al was het voor de bestelbusjes van webwinkels soms filerijden in onze straat. En gewoon wat minder haast en stress. 

Een paar positieve dingen uit deze bizarre tijd zou ik wel willen vasthouden. Niet de vergaderingen via beeldbellen, waarbij je elkaar nooit echt in de ogen kijkt. Wel de rust en regelmaat. Onlangs las ik dat Danny Dorling, hoogleraar sociale geografie in Oxford, het boek Slowdown heeft gepubliceerd. Het lag al klaar voor de coronatijd. Hij beweert dat de tijd van grote versnellingen in technische innovatie, in de groei van welvaart en wereldbevolking achter ons ligt. We gaan een rustiger tijd tegemoet en dat is ook goed zo, volgens Dorling. 

Sommigen vroegen zich af wat God ons wilde zeggen met de pandemie. Volgens mij niets anders dan Hij tevoren ook zei: bekeer je en geloof in de Heere Jezus Christus. Liever vraag ik me af of we in deze tijd afhankelijker zijn gaan leven van God. Hoe veel of weinig wij ook vasthouden uit deze tijd, Hij laat ons niet los.

Dr. A. Huijgen