De vakantie zit er weer op. De tent zit weer ingepakt in de bagagewagen, in een stalling ergens op het Groningse platteland. Kamperen is een heerlijke manier van vakantie houden. Het gewone leven speelt zich vaak binnen af, althans in mijn werk, maar in de vakantie wordt vooral buiten geleefd.
Kamperen is tegelijk ook veel gedoe. In- en uitpakken vraagt nogal wat voorbereiding. En na een aantal nachten op een luchtbed, nou ja, we kunnen het ons wel voorstellen…
Is het bij vertrekken nu opbreken of afbreken? Het kinderlied zingt: ‘Breek uw tent op, ga op reis, naar het land, dat Ik u wijs.’ Nu is de keuze voor de camping niet zo’n keuze die uit geloof geboren wordt. Verder zit er nogal een wereld tussen een vakantievierende academicus en de aartsvader Abraham. Dus houd ik het maar op het ‘afbreken’ van de tent. Afbreken: opvouwen, terug in de tas, in de bagagewagen en terug naar de stalling. En wij weer terug naar het ‘gewone’ leven.
Toch is er iets wat mij elk jaar even te denken geeft. Wie zijn vakantiehuis of hotelkamer verlaat, kijkt nog eens goed onder het bed, in de kasten of in de hoeken van de kamer. Hebben we écht alles bij ons en laten we niets achter?
Maar wie de tent afbreekt, laat niets liggen. Er blijft nauwelijks een spoor achter. Niet meer dan een lege plek. Je loopt wel even rond om te kijken of er nog iets ligt: een verdwaalde haring, een stukje weggewaaid papier of plastic. Rommel dus. En verrot gras. Dat ook. De kampeerplek als symbool voor de ecologische voetafdruk: dat wat we achterlaten, is een aarde die we gebruiken voor onze doelen.
De afgebroken tent is in de Schrift ook een beeld voor een voorbijgaand leven. Dat de eindigheid zich af en toe aan je opdringt, is heilzaam. Maar eindigheid is meer dan zomaar menselijke beperktheid: als wat van ons achterblijft een bloedende aarde is, dan is ook onze geschapen eindigheid een zondige realiteit. Het klimaatrapport van het IPCC klinkt als een ontdekkende preek.