Opgebrand of aangewakkerd

Wat mooi als jongeren leren dat het geloof zin geeft aan het leven en geen extra ballast is

De afgelopen jaren zijn er verschillende onderzoeken gedaan naar burn-out van studenten. De druk op studenten is groot: hun curriculum vitae moet indrukwekkend zijn, ze moeten de vervulling zijn van de wensen van hun ouders, ze voelen de druk van hun studieschuld.

Cijfers van sommige onderzoeken zijn alarmerend en lijken soms te absurd om te geloven. Ook al zou je de onderzoeken met een korrel zout nemen, dan blijft staan dat veel studenten momenteel veel stress en druk ervaren.

Zal dit anders zijn bij christelijke studenten? Bekend is dat gebrek aan zingeving een belangrijke factor is bij het ontwikkelen van een burnout. Zullen christelijk jongeren minder snel burn-out raken, omdat zij geen gebrek aan zingeving hebben? Omdat hun identiteit in Iemand anders ligt? Twee Social Work-studenten van de CHE (Jorian van Leeuwen en Dianne Aarnoudse) deden een verkennend kwalitatief onderzoek naar deze thematiek.

Wat bleek? Een christelijke achtergrond is niet belemmerend in het ontwikkelen van een burn-out. De studenten hebben wel steun aan hun geloof, als zij eenmaal een burn-out hebben. Ook het sociale netwerk van de kerk is ondersteunend. Hun christelijke achtergrond is ook niet dé veroorzaker van burn-out (wel perfectionisme), maar die zorgt in sommige gevallen wel voor de druppel die de emmer doet overlopen.

Zo kan de christelijke opvoeding van thuis een bron zijn van extra spanningen en stress. Dit geldt met name voor studenten die in hun opvoeding vooral meekrijgen dat ze hard moeten werken en voor hen die het geloof als veeleisend zien. Deze studenten gaven aan het gevoel te hebben ‘niet goed genoeg’ te zijn. Juist in de periode waarin ze op zoek gingen naar wie ze zijn en welke keuzes ze wilden maken, bleek er voor hen weinig ruimte voor een eigen mening. Als ze wilden afwijken van het vertrouwde en gewenste, konden ze rekenen op conflicten. En zo kon het toch al kleine vlammetje uitgeblust worden.

Wat mooi als jongeren leren dat het geloof zin geeft aan het leven. Dat het geen extra ballast is waarvan ze opgebrand raken, maar een kracht waardoor ze in vuur en vlam worden gezet. Of waardoor ze – wellicht walmend – net niet uitdoven.