ds. D.C. van Wijnen
Omdat hij op een boerderij op het platte en weidse land van Wijk en Aalburg geboren werd, dreigde de oorlog de beperkte toekomstmogelijkheden voor Dirk van Wijnen te bepalen. Een vierjarige lagere landbouwschool was achteraf voor hem toch een goede vooropleiding om niet op de akker van zijn familie, maar wel op Gods akker te gaan werken.
Twee ingrijpende schietincidenten hebben hem stilgezet en zó geraakt dat de pijl van het Evangelie erin meekwam. In 1944 werd de boerderij door een granaat in brand geschoten en werd Dirk voor het eerst stilgezet bij Psalm 56:6: ‘Gij waart een schild in alle nood.’ En toen hij, voor drie jaar onder de wapens in Indonesië op een nacht met zijn makkers werd omsingeld en beschoten, zag hij opnieuw Gods bewarende hand. Op de parkeerplaats voor emeritus predikanten in Veenendaal, waar we nu ook node de ontmoeting met elkaar missen, vertelde hij erover. Hij liet de plunjezak en de zakdoek zien, die wel door de kogel doorboord waren, maar hem net hadden gemist.
Wouterswoude en Goedereede
De Indië-jaren boden hem ook regelmatig de ‘stille tijd’, waarin het Woord van God steeds verder voor hem openging. Toen hij op 23-jarige leeftijd terug in het vaderland was, werd de keuze voor zijn toekomstige beroep dringend. Een eerste kennismaking met de verpleging bracht hem niet de voldoening die hij ervan verwachtte. Toch was de zorg voor en het contact met mensen hem inmiddels wel op het hart gebonden, maar de lange weg naar het predikantschap leek toch te moeilijk, totdat hij Gods roepstem niet meer kon overstemmen.
Na het gymnasium in Gorkum en de universiteit in Utrecht volgde het leervicariaat bij ds J. Wieman.
Tijdens zijn studie trouwde hij met Alie van den End en woonden ze in Rietveld en Gouda. In 1960 werd hun eerste gemeente Wouterswoude. Wel in het hoge Noorden, maar wat het weidse land betreft toch een vertrouwde omgeving.
Hun tweede gemeente werd Goedereede. Daar leerde ik hem kennen als een hartelijke collega, die mij opviel door zijn vriendelijke uitstraling op en onder de kansel, waarin voor mij telkens zichtbaar werd dat de pijlen van het Evangelie ook zijn eigen hart nog altijd raakten.
Wel was er de wekelijkse worsteling om het goud van Gods Woord op de studeerkamer op te diepen en vervolgens in kleine brokjes aan de gemeente door te geven. Vooral als er twee nieuwe preken moesten worden voorbereid, vond hij dat een hele opgave. Geldt dat niet voor elke trouwe dienaar van het Woord? In alle eerlijkheid vertelde hij over zijn wekelijkse moeizame zoektocht, maar ook dat hij echt niets anders zou willen.
Lienden en Heinenoord
Hun huwelijk werd gezegend met zes kinderen. Daarbij heeft vooral de geboorte van een levenloze dochter, toen zij in Goedereede woonden, een niet gering litteken achtergelaten. Na Goedereede volgde tien jaar de pastorie van Lienden, waar hij zich naast de bediening van het Woord verheugd heeft in het ontstaan van de christelijke school en de restauratie van de kerk. De laatste gemeente waar hij Gods liefdedienst aan jongeren en ouderen heeft mogen doorgeven, was Heinenoord, waar zij een tiental jaren aan de kerk verbonden waren.
Na het emeritaat in 1989 streken zij, zoals heel wat andere collega’s, neer in Veenendaal, waar het werk in Gods Koninkrijk, dat de liefde van zijn hart bleef houden, niet stil kwam te liggen. Bijstand verleende hij nog in Bennekom, Veenendaal en Ochten, totdat zijn krachten minder werden.
Na een kort verblijf in zorgcentrum Elim in Amerongen en het ziekenhuis in Ede werd hij door God geroepen, bijna 94 jaar oud, tot Zijn eeuwige vrededienst.
Bewaring en uitredding
Boven zijn rouwbericht staan de samengestelde woorden uit Psalm 31: ‘In Uw trouwe handen, HEERE God almachtig, leg ik mijn aangevochten leven, Gij zult mij niet begeven.’
Dat het leven geen vrede is alhier en geen wapenstilstand vragen, heeft hij in zijn Indische jaren al moeten leren, maar ook, dat er bewaring en uitredding is én dat er een einde komt aan alle strijd en dat voor ieder van Gods kinderen de overwinning door Jezus Christus is gereed gemaakt.
Moge dat Woord van God in onze kerk velen tot die goede strijd blijven oproepen en nu zijn vrouw en (klein)kinderen bemoedigen en vertroosten.