Beeldenstorm
De beeldenstorm, is dat alleen iets uit een donkergrijs verleden? En missionair werk anno 2021, is dat het Evangelie delen vanaf een sinaasappelkistje? De vragen stellen is ze beantwoorden. Nee dus.
De beeldenstorm is nog volop actueel. En preken vanaf een sinaasappelkistje, dat werkt niet, denk ik. Toch moest ik laatst aan die vragen denken na een kringavond in het wijkcentrum in De Groote Wielen, de nieuwbouwwijk van Rosmalen waar ik als predikant-pionier werkzaam ben.
Iets over Jezus zeggen
Henk – laat ik hem zo noemen – was ook aanwezig. Bij het voorstelrondje zei hij er gelijk bij dat hij atheïst was. Je kunt het maar beter meteen duidelijk maken, dan weet je wat voor vlees je in de kuip hebt. Hij had zijn stevige opinies en daar viel bij hem niet aan te tornen. Het beloofde een spannende avond te worden.
Op die avond kwam Zacheüs uit de Bijbel ter sprake. Als pionier ben ik erop gefocust om tijdens zo’n avond ook iets te zeggen over Jezus, Die gekomen is om zondaren zalig te maken. Dit is toch waarom je het doet? Om uit te delen van Jezus en Zijn genade, Die zondaren zalig maakt. Maar mijn poging ging volledig de mist in. Het kwam niet binnen. Een gesloten deur?
Het gesprek kantelde. De Geest kwam uit onverwachte hoek. Het gesprek ging ineens over je verloren voelen. En de Geest liet het licht schijnen op Jezus, Die gekomen is om het verlorene te zoeken. Een beeldenstorm voltrok zich in mij. Vooringenomenheid en beeldvorming gingen aan stukken. De Bijbel ontvouwde zijn veelkleurigheid. Op Gods manier. Er klonken woorden uit de Hoge, maar niet uit de hoogte, niet vanaf het sinaasappelkistje gesproken.
Wederkerig
Inmiddels heb ik regelmatig gesprekken met Henk. Ook in de coronatijd. Pas mailde hij weer voor een vervolggesprek. Het is langzamerhand een feuilleton, de pionier en de atheïst. Waarover spraken wij? Over koetjes en kalfjes? Dat ook. Maar al vrij snel vatten we de koe bij de horens. En is het steeds weer heel wonderlijk hoe een koe een haas weet te vangen.
Missionair-zijn is wederkerigheid. Henk verwoordt soms wat ook op de bodem van mijn hart borrelt.
Dat wij ten diepste niet zo heel veel verschillen, een klein woordje maar. Hij gelooft dat God niet bestaat. Ik geloof dat God wel bestaat. Dat is wel een wereld van verschil, maar samen trekken we op om ons leven te verdiepen. En hij reikt mij boektitels aan, om het daar eens over te hebben.
Op gelijk niveau
Over en weer gaan er beelden tegen de vlakte. Een heuse beeldenstorm. Een atheïst is voor mij niet iemand van een andere wereld. Je herkent in hem zomaar wat in je eigen hart leeft. Een christen is voor Henk ook niet iemand van een andere wereld, maar een buurtgenoot die midden in de wereld, ook zijn wereld, staat. Iemand die zo vaak de wereld in zichzelf ervaart.
Maar een christen bloeit op van Gods genade. Dat zeg je niet vanaf een sinaasappelkist, maar als je elkaar op gelijk niveau, op ooghoogte, ontmoet. Vooringenomen beelden inbeelden geeft kortsluiting. Samen je toekomst, je hoop verbeelden geeft mooie vergezichten.