column

De strijder

Zevenentachtig jaar is hij... Doctor Henri. Ongetrouwd, wat fragiel en scherp van geest. Vierenvijftig jaar heeft hij op het zendingsveld gewoond en gewerkt. Hij staat bekend als liefhebber van Jezus.

Met grote passie getuigt hij tegen ieder die het horen wil. Er is in dit land geen andere zendeling bekend die zoveel traktaten heeft uitgedeeld als hij. Zelfs nu hij tot de ouden van dagen behoort, staat hij ieder vrij moment met een stapel traktaten bij een park in de stad. Als professor is hij verbonden aan het theologisch seminarie hier in de stad in Noord-Thailand en op 16 maart kreeg hij een ere-onderscheiding van de Amerikaanse Dallas Theological Seminary. 

Ik zat naast hem tijdens een avond van gebed. Ik luisterde hoe hij met passie bad voor de onbereikten en voor de vrede van Jeruzalem. Er waren kinderen in de zaal, die zich aan iedereen hadden voorgesteld. Toen ik een van die kinderen in ons groepje naar zijn naam vroeg, vertelde doctor Henri me dat hij Caleb heette. Het schaamrood stond me op de kaken. Hij had de jongen ook nooit eerder ontmoet, maar uit het feit dat hij zijn naam wist, bleek dat hij echt luisterde naar mensen. Niet met een half oor zoals ik. Hij heeft oprechte interesse in iedereen om hem heen en als hij met je praat, ben je voor hem de belangrijkste persoon op de wereld. Maakt niet uit of je nou een ‘veteraan’ zendeling bent, of dat je als korte termijnwerker net komt kijken. Groen en fris is hij, omdat hij geplant is aan waterstromen. Dat straalt er gewoon van af. 

Doctor Henri is wijd en zijd bekend om veel dingen, maar één ding springt er toch wel uit. Hij is een gebedsstrijder. Als hij belooft voor je te zullen bidden, dan doet hij dat ook. Hij is blij als een kind met een gebedsbrief. Gewoon, omdat hij weet dat hij een Vader heeft die altijd hoort en verhoort. Doctor Henri maakt dat ik verlang naar meer vreugde in God. Niet verkeerd.

Marieke den Butter