column

Doorgeven

‘Je hoeft niet bang te zijn Ellie, God is bij je’. Ik lig tussen drie meisjes in het grote bed. Amy van zeven heeft haar arm om haar kleine, driejarige zusje geslagen en blijft deze zin in haar oor fluisteren.

En Vera van vijf buigt zich over me heen en doet er nog een schepje bovenop met: ‘Ja Ellie, Jezus is bij je.’

De reden voor deze uitspraken is het geraas dat buiten is losgebarsten. Het jaar van de hond is ingegaan en wordt ingeluid met vuurwerk waar je u tegen zegt. Meterslange knalmatten worden voor de huizen afgestoken en er gaat voor miljoenen de lucht in. Het alarm van de auto’s loeit en de ramen trillen.

En te midden van dit lawaai waarin je jezelf haast niet kan horen denken, voel ik me opeens zo dankbaar. Ik zie mezelf nog staan, vier jaar geleden, met een meisje van één die trillend haar armpjes strak om mij heen heeft geslagen. Ze heeft haar hoofdje in mijn nek gelegd en ik fluister in haar oor: ‘Niet bang zijn, Jezus is bij je.’ En nu hoor ik mijn kinderen elkaar bemoedigen met dezelfde woorden.

Als moeder denk je wel eens: ‘Horen mijn kinderen wel wat ik zeg? Volgens mij gaat alles het ene oor in en het andere oor uit.’ Het kan je soms aanvliegen: ‘Zouden de levensbelangrijke woorden van God die ik door probeer te geven, wel wortel schieten in hun hart?’ 

Door momenten als die in het grote bed besef je dat er toch zaadjes in goede aarde zijn gevallen. Hoewel het lijkt alsof er geen woord van wat je zegt gehoord wordt, gebeuren er uit genade mooie dingen in de harten van je kinderen. ‘Niet bang zijn, want Jezus is bij je,’ komt blijkbaar als eerste in hen op wanneer de buurman zijn megaklappers aansteekt, wanneer horen en zien je vergaat. Ja, en dan kun je je echt ontzettend dankbaar voelen. God gaat door. Door Zijn Woord en Geest en door een zondige moeder heen. En nooit, nooit zal Zijn Woord leeg tot Hem terugkeren. Beloofd is beloofd!

Marieke den Butter