We kampen in de westerse cultuur met drie soorten crises, die corresponderen met de drie ‘scheppingsordes’: (1) het geschenk van de tijd – tijdscrisis, (2) de gave van de menselijke identiteit – identiteitscrisis en (3) de opdracht tot beheer – ecologische crisis.
‘Waar was ik toen ik er nog niet was?’, vroeg een van onze dochters toen ze zes was. En wij als ouders antwoordden zoiets als: ‘Toen jij er nog niet was, was er al Iemand Die jou kende, Die wilde dat jij er zou zijn, Die blij was met jou voordat wij jou kenden. Je was er al in Gods gedachten!’
Oervloed
Waar was de wereld toen ze er nog niet was? Ze was er al in Gods gedachten en het was Zijn verlangen dat ze er zou komen. Op de eerste bladzijden van de Bijbel proef je Gods vreugde als het huis van de schepping opgetrokken wordt in het bestek van één week.
De Hebreeuwse tekst van Genesis 1 begint met de letter beth (B), die de vorm heeft van een huis: een vloer, een dak een muur, aan één kant open. In Genesis 1 vertelt de Schrift hoe God de hemel en de aarde maakt als een schitterend huis. Hij begrenst de duistere oervloed en geeft al het nieuwe een eigen plek. De eeuwige God, Die buiten de tijd en boven al het bestaande is, schept iets nieuws buiten Zichzelf door te spreken. Dat maakt ons stil verbaasd en vol ontzag.
1. Geschenk van tijd
In het werk van Zijn handen legt God het ritme van de week. Het is telkens weer avond en telkens wordt het weer morgen. Zes dagen lang schept Hij en op de zevende dag rust Hij. De mens, die op de zesde dag verschijnt, ontvangt de rustdag als zijn eerste nieuwe dag. Daarom kreeg Israël de opdracht te rusten.
"*" geeft vereiste velden aan