Het beroep

Een schelle jingle klinkt door de pastorie. Elke is er niet, hij zal de telefoon zelf moeten opnemen. Die preek kan hij nu wel op zijn buik schrijven, schrijft Eunice Hoekman.

Er moet leegte zijn. Stilte om taal en tekst tot zich te nemen. Ruimte om te wachten tot de Geest langszij komt. Na een onverwacht pastoraal gesprek voelt het soms alsof hij van voren af aan moet beginnen.

De scriba van Beverbroek is aan de lijn. De man is kort van stof. De kerkenraad overweegt hem te beroepen. Of hij daarvoor openstaat. De groslijst is inmiddels teruggebracht tot twee predikanten. Wellicht kunnen ze zelfs al een kennismakingsgesprek plannen.

Als gebeeldhouwd luistert hij, zijn benen zwaar.

‘Bent u er nog dominee?’ vraagt de scriba. ‘Heb ik u overrompeld misschien?’

‘Ja, nee, geen probleem’, zegt hij. ‘Neemt u mij niet kwalijk.’

Hij belt Elke op haar werk. ‘Is er iets?’, neemt ze op. ‘Ik sta voor de klas.’

‘Er komt een hoorcommissie.’

Op de achtergrond rumoeren leerlingen.

‘Serieus? Chris! Waarvandaan?’

‘Beverbroek. Vanavond vertel ik je er alles over. Als ik daar ga dienen, dans ik met je door de tuin. Mag ik dat zeggen, als dominee?’

Ze lacht. ‘Tegen mij wel. Spreek je later.’

Lees de volledige tekst van dit korte verhaal van Eunice Hoekman in De Waarheidsvriend van donderdag 18 februari 2021.

Bestel een los nummer, maak gebruik van onze actie en lees De Waarheidsvriend vier maanden voor € 10,- of neem een jaarabonnement op De Waarheidsvriend.