Het jurkje met de vlek
Zonde is misschien niet altijd zichtbaar voor jezelf, maar des te meer voor anderen
Kom eens hier lieverd, volgens mij heb je je jurkje achterstevoren aan.’
‘Nee mama, dat hoort zo.’
‘Ik denk het niet, kijk maar, het etiketje zit vooraan.’
‘Ik wil het zo mama, want als ik hem andersom draag, zie je die gele vlek. Nou is-tie weg’.
En vrolijk huppelt ze weg. Met de vlek als stralend middelpunt op haar rug.
Ik denk dat ze die logica van mij geërfd heeft. Ik heb ook die neiging. Met die okergele lievelingsrok bijvoorbeeld, waar een verkleuring op de achterkant te zien is. Als ik hem aantrek, zie ik er niks van. En als ik gewoon thuis ben vandaag en de deur niet uit hoef, kan ik hem best aan…
Tot ik weer met de harde waarheid geconfronteerd word wanneer ik toch onverwachts ergens heen moet en iemand tegen me zegt: ‘Marieke, je hebt een vlek achter op je rok.’
Op een of andere manier zit hier toch ook wel weer een les in. Eigenlijk is zonde net als die vlek achter op een rok. Zelf kun je wel doen alsof het er niet is, je weet dat je ergens aan moet werken en dat het niet echt goed is wat je doet, maar echt hard eraan werken doe je nog niet. Want gedisciplineerd met zonde omgaan is nou niet iets wat je natuurlijk aan komt waaien.
Gewoon ermee doorleven. Jurkje omdraaien. Zo heb je er geen last van. En anderen al helemaal niet, denk je.
Maar zonde is vroeg of laat zichtbaar. Die zonde is misschien niet altijd zichtbaar voor jezelf, maar des te meer voor anderen. Luiheid bijvoorbeeld, egoïsme, ongeduld en trots… Je kunt er aan de voorkant mooi uitzien, maar als je je omdraait, als je ‘onverwachts het huis uit moet’, ofwel in een onverwachte situatie komt waarin je primair reageert, kun je zomaar ineens ongeduldig uitvaren. Allen om je heen zien die zonde stralen.
Ik denk dat ik toch maar eens een oplossing moet bedenken voor die lievelingsrok. Tot die tijd laat ik mijn dochtertje maar heerlijk spelen in haar jurkje.