column

Huwelijksperikelen

Er zijn van die momenten waarop je je afvraagt waar de tijd blijft. In kleine dingen en in grote dingen. Hé, denk je op donderdag, morgen moet ik alweer de vuilcontainer buiten zetten. Het lijkt wel of ik dat gisteren nog gedaan heb.

Je ziet het ook in grotere dingen. In het opgroeien van je kinderen bijvoorbeeld. Voor je gevoel sta je het ene moment met je kind als baby in je armen en het volgende moment met datzelfde kind bij een kleermaker om zijn trouwpak op te laten meten. Ik moest wel even een traantje wegpinken toen ik hem zo zag staan. Jong, volwassen, zelfverzekerd… maar toch ook weer kind. Een nieuwe fase gaat beginnen in zijn en in mijn leven. Mooi eigenlijk. 

Mooi en een tikje verdrietig. Want met weemoed kijk ik terug op een tijd die nooit meer zal weerkeren en ik besef opnieuw hoe ontzettend kostbaar de tijd met onze kinderen is. Je weet nu eenmaal niet hoelang ze bij je mogen zijn en waar ze gaan wonen als ze het huis uit gaan.

Dat zou Australië kunnen zijn, zoals in ons geval. Want tja, als je maar lang genoeg op het zendingsveld blijft en je kinderen daar opgroeien, kan het zomaar zijn dat ze hun levenspartner ontmoeten in het land waar je woont.

Eind februari vieren we het huwelijk tussen onze zoon en zijn Australische verloofde. Hun eerste huwelijksjaren hopen ze in Australië door te brengen. Ver weg bij ons vandaan, aan het einde van de zee, zou je kunnen zeggen. Susanna Wesley (mijn voorbeeld uit de zeventiende eeuw) zei eens toen haar zoon John naar Amerika vertrok: ’Al had ik twintig zonen, ik zou me verblijden als ze allemaal in Gods koninkrijk zouden werken, ook al zou ik hen nooit weer zien.’ 

Hoewel onze situatie iets anders is dan die van de Wesleys, zijn er overeenkomsten. Want of Gods Koninkrijk nu in Amerika of Australië is, met Susanna verblijden we ons over de keuze die onze kinderen maken. Zelfs tot aan het einde van de zee zal God onze kinderen leiden en zal Zijn rechterhand hen vasthouden.

Marieke den Butter