column

Kerkwinter

De sportzomer is ten einde. Wie, net als ik, nogal eens in de auto zit en daarbij de gewoonte heeft naar Radio 1 te luisteren, heeft honderden keren de irritante riedel van de sportzomer mogen horen.

Op zich heb ik niet zo veel tegen sport, alleen hoef ik er niet op de radio over te horen. Het is eigenlijk geen nieuws en dus past het niet op een nieuwszender. Het ergste vond ik het als serieuze nieuwsitems werden afgewisseld met of zelfs afgebroken voor weer een sportgebeurtenis. ‘De bombardementen op Aleppo hebben opnieuw veel levens geëist − en dan nu naar onze verslaggever in Rio, want we hebben weer medaillekansen!’ Maar goed, dat is nu voorbij.

Het einde van de sportzomer valt samen met het ontwaken van de kerk, althans in organisatorisch opzicht. De diensten gingen in de zomer gewoon door, maar nu gaat er ook weer vergaderd worden, startzondagen worden gehouden, catechisaties gaan van start. Veel predikanten en kerkelijk werkers halen nog eens diep adem, want het gaat allemaal weer beginnen.

Raakt de kerkwinter ook aan het gewone leven? De sportzomer kwam − voor mij − irritant tussen al het wél relevante nieuws door. Het raakte er niet aan, stond er vaak haaks op. Als de sportjournalist aan de sporter had gevraagd wat zij nu vond van de bombardementen in Syrië, zou dat eigenlijk een ongepaste vraag zijn geweest. ‘Daar hebben we het hier niet over.’ Hoe zou dat in de kerkwinter gaan? Raken onze kerkelijke activiteiten aan het ‘echte’ leven, of is het een soort bubbel waar we ons even in koesteren, of waar we ons juist aan ergeren, waarna we weer overgaan tot de orde van de dag?

Hopelijk staat de kerkwinter niet onverbonden naast wat er in de wereld en in onze levens gebeurt, maar blijkt dat juist in de kerk licht valt over heel het leven. Zo wordt het in de winter toch zomers licht en warm.

A. Huijgen