column

Laarzen

‘Wow, wat mooi. Ze zijn zo goed als nieuw.’ Nina pakt de laarzen uit de tas en houdt ze omhoog, bungelend vlak voor haar neus. ‘Ik ga ze meteen passen. Kom even mee naar achteren.’ Nina wenkt ons en opent de deur naar de peeskamer.

Het is donderdagmiddag. Samen met mijn collega Marion bezoek ik de vrouwen op de Wallen. Marion heeft laarzen voor Nina meegenomen. Ze komen uit ‘Second Step’, onze tweedehandskledingwinkel in de Jordaan. Deze winkel met atelier is een werkervaringsplek voor de vrouwen die bij Scharlaken Koord meedraaien in ons uitstapprogramma.

Nina had een tijdje terug aangegeven dat ze echt nieuwe laarzen nodig had. Bij ons laatste bezoekje zei ze het opnieuw en liet ze ons een oud, afgetrapt paar zien. Het liefst wilde ze een paar zwarte, met een klein hakje. ‘Ik ben al bij meerdere schoenwinkels langs geweest. Ik schrok me naar, joh. Zo duur. Dat kan ik echt niet betalen.’ ‘Waarom kijk je niet eens bij Second Step?’, was onze reactie. ‘Daar kun je tegen een leuke prijs mooie kleding, schoenen of laarzen krijgen. We verkopen daar zelfs ook tassen en sieraden.’ Maar Nina durft niet.

Nina gaat op het bed in de peeskamer zitten en schopt de schoenen met hoge naaldhakken van haar voeten. Ik zie hoe ze kracht zet om haar rechtervoet in een van de laarzen te wurmen. Nu de rits nog omhoog. En, ja hoor, hij past. Trots draait ze op één voet in de laars rond. Dit houdt ze niet lang vol. Haar tenen zitten gekromd in de tuit en de rits om haar kuit springt weer open. De laarzen zijn te klein.

Dit ritueel herhaalt zich meerdere keren bij onze verdere bezoekjes, die middag. ‘Wat hebben jullie bij je? Wat zit er in die tas? Oh, mag ik ze passen?’ Maar helaas, bij de een zijn ze te groot en bij de ander te smal. Toch bieden de laarzen ons de ideale ingang om de vrouwen uit te nodigen voor Second Step.

En nu maar hopen dat ze stoute schoenen aan durven te trekken om deze ‘second step’ daadwerkelijk te zetten.

Marijke de Wit-Bakker