column

Luisteren

Onlangs was in ons zorgcentrum een avond gepland over het veelbesproken onderwerp ‘Mantelzorgers en hun belasting’.

Helaas meldt de spreekster zich vlak voor tijd af. Er wordt een creatieve oplossing voor dit probleem gevonden. De drie partijen die deze avond voorbereid hebben, zullen aan de mantelzorgers vertellen wat zij als zware belasting ervaren. Eerst komt de thuiszorg aan het woord, daarna het verpleeghuis en de Oranjehof sluit de rij. Er komt van alles aan de orde: de zware zorg, het missen van contacten, allerlei hulpverleners over de vloer, zorg voor de ander, terwijl je weet dat de perspectieven op herstel alleen maar minder worden. Professionele hulpverleners kunnen het goed vertellen.

Na de pauze is er ruimte voor interactie. Wij stellen de aanwezige mantelzorgers de vraag: ’Wilt u aangeven, waarmee wij als hulpverleners u kunnen bijstaan in de mantelzorg?’ Er komen veel reacties los. De mantelzorgers brengen allerlei praktische zaken naar voren. Waarom ontvangen we minder vergoeding voor incontinentiemateriaal, terwijl er al zoveel gewassen moet worden? Waarom moeten er ingewikkelde, tijdrovende procedures worden gevolgd, terwijl praktische hulp dringend nodig is?

Dan steekt een oude heer zijn vinger op. Hij zorgt al jarenlang voor zijn vrouw die ernstig lichamelijk gehandicapt is. Hij staat op en zegt: ‘Ik twijfel of ik het zal zeggen, maar ik doe het toch. Weten jullie wat mij nu zo geweldig zou helpen?’ In de zaal wordt het stil. En dan komt het. ’Wat mij opvalt, is dat veel mensen die bij mij komen, niet echt luisteren. Als ik vertel wat moeilijk is, komen ze direct met een oplossing. Men vertelt mij, hoe het anders kan, en wat ik er aan moet veranderen. Ik wil alleen maar dat ze naar mij luisteren. Gewoon luisteren naar waarom het zo moeilijk is. Dat helpt mij! Ik word soms zo moe van al die aangereikte oplossingen, hoe goed ze ook bedoeld zijn.’

Zo wordt de bijeenkomst, die zo anders liep dan gepland, toch een geslaagde avond voor alle aanwezigen.

Cokky de Visser