column

M/V

Met een gebloemd jurkje en bijpassend vestje over mijn arm loop ik door de winkel. ‘Zoekt u iets?’ klinkt het vriendelijk naast me. Een jonge verkoper kijkt me vragend aan.

‘Ja, de damespashokjes, die van de heren zie ik wel,’ antwoord ik. Hij wijst: ‘Kijk, daar aan de overkant, bij die grote spiegel.’

Het is zaterdag. Samen met mijn man, Gerrit, pak ik een gezellig middagje Kampen. Ongeschreven regel is dan dat we geen kledingzaken ingaan. Maar als ik in de winkelstraat al die grote borden met ‘sale’ en ‘70% korting’ zie, kan ik het niet laten. Ik knik met mijn hoofd naar de winkel naast ons. ‘Alleen deze eventjes,’ beloof ik. ‘Dan ga ik naar de boekenzaak tegenover,’ stelt hij snel voor. 

In de paskamer moet ik onwillekeurig aan afgelopen donderdag denken. Samen met mijn schoonmoeder zit ik in de wachtkamer van het ziekenhuis in Amsterdam. Moeder moet weer voor controle. Een vrouw loopt voor ons langs. Even later komt ze weer terug, ik hoor haar mompelen: ‘Ik begrijp er niks van.’ Vlak voor ons blijft ze staan. ‘Weet u waar het damestoilet is?’ Ik wijs naar het bord aan de muur, er staat een vrouwtje op. ‘Nee, daar is het niet, want daar was een man binnen,’ antwoordt ze stellig. ‘Ik loop wel even met u mee,’ bied ik aan. Bij het bordje ga ik haar voor het gangetje in naar de deur van het toilet. Op de WC-deur zie ik de afbeelding van zowel een mannetje als een vrouwtje staan. De deur gaat open, een man stapt naar buiten. Hij herkent de vrouw en zegt bijna verontschuldigend: ‘Verwarrend hè? Hier zijn geen aparte dames- en herentoiletten meer. Het bordje in de gang klopt niet meer.’ 

Als ik de winkel uitloop, schiet mij opeens het ezelsbruggetje te binnen dat de biologieleraar ons vroeger leerde: ‘Om het mannelijke en vrouwelijke symbool uit elkaar te houden, denk je er maar aan dat het teken voor vrouwen ♀ lijkt op een spiegel en dat van de man ♂ op een pijl en boog.’ Het klinkt zo eenvoudig. Was het dat maar.

Marijke de Wit