Man gezocht

‘Ken jij daar in Nederland nou niet een leuke man voor mijn dochter?’ vroeg een buurvrouw terwijl ze neerplofte op de bank. ‘Ja, zie je,’ vervolgde ze, ‘mijn dochter is nu 32, ze werkt in Australië. Ze verdient wel goed hoor, maar ze heeft nog steeds geen

‘Het wordt nou toch wel een keertje tijd, ik wil graag een kleinkind. Als ze niet zo ver weg woonde, kon ik haar misschien aan een leuke man in Nederland koppelen.’ 

Ik kijk naar de buurvrouw. In haar verhaal hoor ik het verhaal van zovele ouders. Ze hebben één kind. Dat kind is hun alles. Aan geld en materiële zaken is geen gebrek. Beide ouders zijn met pensioen en hebben een goede baan gehad, dus dochterlief hoeft maar te vragen om een auto en er staat er eentje voor de deur. Maar ja, dat ene, dat waar alle hoop voor een volgende generatie op is gevestigd, is nou net niet met geld te krijgen.

En daar waar het probleem voor mijn buurvrouw groot is, is het probleem voor velen van onze christelijke vriendinnen nog groter. Want hoewel er door de ongelijke verhouding tussen het aantal mannen en vrouwen in dit land er best veel huwbare mannen zijn, zijn er weinigen christen. We hebben velen van onze teamgenoten zien trouwen met een niet-christelijke man, onder grote druk van de familie, of uit angst dat ze gaan horen bij de ‘overgebleven vrouwen’. Een term die gebruikt wordt om aan te geven dat je 27 bent en nog steeds ongetrouwd. ‘Met 27 is er nog een klein sprankje hoop. Wanneer je echter over de 30 bent, dan blijf je voor altijd ongetrouwd,’ wordt er gezegd. Je moet dus wel heel sterk in je schoenen staan wanneer je als jonge christenvrouw een leuke niet-christen tegenkomt en wanneer de hoop van je ouders op kleinkinderen, op jou alleen gesteld is. 

Ik schenk een kopje thee in voor de buurvrouw. ‘Misschien moet je het er maar niet te veel met je dochter over hebben,’ zeg ik. Ze kijkt me niet-begrijpend aan en zegt: ‘Ken je toevallig een leuke man in Australië?’

Marieke den Butter