column

Meisje

Enkele maanden geleden riep Roos*, mijn buurvrouw, vanuit haar raam naar mij: ‘Luister eens… ik heb nieuws dat jij vast heel mooi vindt, ik ben zwanger.’ Nou en of ik dat mooi nieuws vond.

Het was haar derde kindje en ze was er nog blij mee ook! In de loop van de weken die volgden, praatten we er veel over. Ik werd ontzettend bemoedigd toen ik haar tegen een andere buurvrouw hoorde zeggen dat ze zo blij met de zwangerschap was, omdat haar baby een cadeau van God is. Ze is nog geen christen, maar na al onze gesprekken had ik het gevoel dat ze ‘niet ver was van het Koninkrijk’. Na enkele weken vertelde ze me stralend dat ze een meisje zou krijgen. Ze kon haar geluk niet op! Op de dag voordat wij op verlof zouden gaan naar Nederland, maakten we nog snel samen wat foto’s. Roos was uitgerekend rond de tijd dat wij weer terug hoopten te komen, ‘en ja, dan kan het zomaar zijn dat ik dus je mooie, dikke buik niet meer zie,’ zei ik.

Begin juni kreeg ik een berichtje van Roos op mijn telefoon: ‘Ik moet afscheid nemen van mijn baby.’ Mijn hart zonk… want als iemand zoiets schrijft, betekent dat in ‘ons’ land maar één ding. De zwangerschap gaat afgebroken worden. Ik belde Roos zo snel ik maar kon om nadere uitleg te krijgen. En wat bleek: de baby had een hartafwijking. Na de bevalling zou er meteen een operatie moeten plaatsvinden. ‘Dit kind staat je geluk in de weg,’ werd tegen haar gezegd. Dat de operatie 95 procent kans van slagen had en dat ze hem gratis zou kunnen krijgen, mocht niet baten. Roos zelf zou de baby wel willen houden maar de arts, haar man en familie waren faliekant tegen dit ‘ongeluk’.

Als we terugkomen, zal ik èn geen dikke buik èn geen baby zien. Op 11 juni 2018 werd er namelijk een klein meisje na 27 weken zwangerschap vermoord, omdat ze geluk in de weg zou staan. ‘Ontferm U, Heer,’ is dan bijna het enige wat je nog over je lippen kan krijgen.

Marieke den Butter