column

Ons leven terug?

Tien dagen geleden was het 4 mei. Een smakeloze poster van een groep organisaties die zich verzet tegen de coronamaatregelen, verbindt Bevrijdingsdag met de maatregelen die onze levens aan banden leggen.

We geven onze vrijheid op, voor de vrijheid van allen. Meer dan smakeloos is het een grove omdraaiing van waar het op 4 en 5 mei om gaat.

Vandaag is het 14 mei. De dag waarop nazi-Duitsland in 1940 het bombardement op Rotterdam uitvoerde. Ook de dag waarop acht jaar later, in 1948, in Israël de onafhankelijkheidsverklaring werd voorgelezen en de staat Israël opgericht werd. Levens werden verwoest en er ontstond ruimte voor een eigen leven.

Over coronamaatregelen is veel gezegd en geschreven. Voor de een duurt het te lang, voor de ander wordt er te snel versoepeld. Toch is er één gedeeld verlangen: het verlangen dat we ons leven terugkrijgen.
Het is een uitdrukking die ik de afgelopen maanden vaak tegenkwam: ‘We willen ons leven terug.’ Niemand die dat níet wil. Want allemaal zijn we ‘ons leven’ kwijt. We zijn het niet per ongeluk verloren en weten niet waar het is gebleven. Nee, het is ons afgenomen. En we willen het terug.
Maar, betekent ‘we willen ons leven terug’ niet gewoon: Ík wil míjn leven terug? Want ‘ons leven’, dan gaat het toch om gezamenlijkheid. En dat roept de ongemakkelijke vraag op wie wél en wie niet bij ‘ons’ hoort. Wij willen óns leven terug. Gaat dat ook over inwoners van landen die niet of nauwelijks toegang tot vaccins hebben? Horen zij ook bij ons? Wachten wij ook op hen?

Dan is er nog wel een paar vragen te stellen. Van wie is mijn leven dat ik het terug wil? Daar valt vanuit Zondag 1 van de Heidelbergse Catechismus meer over te zeggen: het beste wat mij kan overkomen, is dat ik met lichaam en ziel toebehoor aan Christus. En, hoe onveranderd willen we ons leven terug? Minder vliegen, meer thuis zijn, meer rust en minder ongebreidelde consumptie? Wie gelooft in de kracht van bekering, zal nooit zomaar zijn leven terug willen zoals het was.

 T.T.J. Pleizier