column

Op bergen en in dalen

Je vindt ze echt overal. Op bergen en in dalen, in miljoenensteden en in kleine dorpjes, in een hut van gras of in een magnifieke kathedraal. Broeders en zusters in het geloof.

En hoe vaak ik dit ook meegemaakt heb, elke keer overspoelt me een gevoel van grote verwondering.

Afgelopen zondag nog… We waren in een grote, onbekende stad en liepen een kerk binnen die ons de vorige dag al opgevallen was. We werden warm welkom geheten, alsof men ons al jaren kende. We zongen mee met overbekende liederen, we vierden avondmaal en hoorden de aloude woorden uit Psalm 90. ‘Leer ons zo onze dagen tellen dat wij een wijs hart verkrijgen.’De preek was indringend en bemoedigend. Na de dienst werden we uitgenodigd om samen met de hele gemeente rijst en groentesoep te eten op de vierde verdieping van het gebouw. Daar word je toch stil van. Waar vind je zo’n warm welkom door mensen die je niet kent? Waar vind je die verbinding van het hart, zonder dat er woorden aan te pas hoeven komen?

De plaats van afgelopen zondag is geen uitzondering. Dit soort plekken zijn overal op de wereld: in een bergdorp in China, waar na de kerkdienst het gemeste varken wordt geslacht; in een hut in Kenia, waar uit volle borst een lied meerstemmig wordt gezongen en waar vrouwen ondertussen pannen vol maïspap klaarmaken voor de hele gemeente; in Engeland, waar niemand ’s morgens uit de kerk alleen naar huis gaat en waar de zondagse ‘roasted potatoes’ vele monden voeden; in een oude kapel in Bilthoven, waar na de kerkdienst de koffie klaarstaat voor iedereen die wil. 

Dat is nu de gemeenschap van de heiligen, denk ik. Verbondenheid door dezelfde geloofsbelijdenis. ‘Ik geloof in God de Vader, de Almachtige, Schepper van hemel en van aarde…’ Waar die woorden beleden worden, vallen ras, huidskleur, kerkgebouw en gewoonten weg. Wat een voorrecht is het toch om hier op aarde met rijst, varkensvlees, aardappels, maïspap en koffie een voorproefje te krijgen van de hemel.

Marieke den Butter