column

Studenten

Twee rugtassen belanden op de achterbank. Twee paar lange jongensbenen proberen een plekje te vinden in de kleine ruimte achterin mijn auto. De deuren gaan dicht. ‘Rijden maar’, klinkt het.

Het is maandagmorgen. Drie studenten rijden met mij mee naar Amsterdam. Twee jongens zitten achterin, een jongedame heeft zich naast mij gesetteld. Een frisse geur van parfum vult de auto.

Eerst blijft het opvallend rustig in de auto. Het is ook nog vroeg en donker. Dan hoor ik af en toe een kuchje, keelgeschraap en ja hoor, daar klinkt het vanaf de achterbank: ‘En, wat ga jij doen in Amsterdam?’ ‘Ik loop stage bij een architectenbureau’, antwoordt een donkere jongensstem. Een geanimeerd gesprek volgt. ‘Ik heb eerst twee jaar conservatorium gedaan, maar ben geswitcht naar theologie. Ik studeer nu voor het tweede jaar in Amsterdam’, hoor ik de andere student met kort krullend haar, achter mij vertellen. De studente naast mij heeft nog niets gezegd en luistert mee. Totdat het van achteren klinkt: ‘En jij?’ In mijn spiegel zie ik de beide jongens verwachtingsvol naar de dame naast mij kijken. ‘Ik ben bezig met mijn master kinderpsychologie en loop nu stage op een basisschool in Amsterdam Zuid.’

Terwijl ik zo naar het vrolijke gekwebbel luister, gaan mijn gedachten naar Linda. Zij werkte in een club, de eigenaar noemt het een ‘erotisch hotel’. Ik was daar met samen met een collega. We kwamen achter het hotel op de binnenplaats terecht. Je kon hier alleen via een soort draaihek komen, net als bij de ingang van een pretpark. Je moest eerst wel entreegeld betalen. Op de binnenplaats bevonden zich de verschillende kamers, heel luxe ingericht met een jaccuzi en al. Bij één ervan ontmoetten we Linda. Zij liet ons haar kamer zien. Toen we weg zouden gaan, zei ze snel: ‘Ik heb psychologie gestudeerd en had mijn eigen praktijk. Maar het ging allemaal mis en nu zit ik hier.’

We rijden het parkeerterrein op. Uitstappen, rugzakken weer om, een hartelijke groet. De drie studenten gaan elk een kant op. ‘Heere, leid U hun weg leven en houd hen vast.’

Marijke de Wit