column

Zegen in de buurt

Aan het eind van de middag laat ik mijn zoons vaak nog even uit. Naar het voetbalveldje, de kabelbaan, ‘de londe tolen’ (wat eigenlijk een vierkante toren is) of zomaar kriskras door de buurt.

Tijdens deze tochtjes ontstaan soms mooie en onverwachte ontmoetingen. 

Op een dag kwamen we een heer en een dame tegen. Na een paar zinnen heen en weer gepraat te hebben, kreeg ik al een gratis advies: ‘Ik zeg altijd: met liefde vermanen en met enthousiasme belonen!’ Die heb ik opgeslagen. Elke keer als we langs het appartement fietsen waar de dame en de heer met liefde en enthousiasme genieten van de zon en de bloemen op hun balkon, dan zwaaien we naar elkaar en herinner ik me het advies.

Een andere keer belden we aan bij een vrouw om een restje eten te brengen. De vrouw vertelde ons hoe erg ze haar man miste. ‘Weet je, ’s avonds lig ik soms gewoon nóg te huilen in mijn bed!’ De jongetjes zagen haar tranen en leerden een belangrijke les: ook oude mensen huilen en verdriet is iets wat bij dit leven hoort.

Een man uit onze buurt ziet er somber, grauw en eenzaam uit. Hij lijdt, dat zie je zo. Toen onze oudste zoon nog niet kon praten, groette hij juist deze man altijd met een grote lach. Elke keer weer als we hem tegenkwamen op straat. Zijn grauwe, sombere gezicht lichtte op die momenten even op en er verscheen een glimlach. Steeds opnieuw.

Toen ik onlangs een paar dagen alleen was met de kinderen, nodigde een lieve vrouw van in de zeventig ons uit om pannenkoeken te eten bij haar thuis. Met liefde en zorg had ze de boodschappen gedaan, de pannenkoeken gebakken, beleg gekocht, de tafel gedekt en een bijbelverhaal uitgezocht: het Israëlische meisje bij Naäman. Over Gehazi die ondankbaar en hebberig was en de beloning wilde hebben voor de genezing van Naäman. Hij telde zijn zegeningen niet.

Mijmerend over mijn tochtjes door de buurt kom ik tot de ontdekking: zegeningen zijn soms dichterbij dan je denkt.

Elsbeth Visser-Vogel