Zijn honden ook welkom?
‘Honden krijgen in jullie land meer aandacht dan asielzoekers’, verzuchtte eens een vluchteling die ik al jaren ken. Waarschijnlijk heeft hij gelijk. Huishoudens bestaan uit steeds minder mensen en steeds vaker wordt er een hond gekocht om de eenzaamheid te doorbreken.
Nu die eenzaamheid door de coronacrisis sterk is toegenomen, neemt dit alleen maar toe. Jonge stellen ‘beginnen’ nog even niet aan kinderen en nemen een hond. Hun ouders hebben geen kleinkinderen om voor te zorgen en nemen een puppy. Iemand zei tegen me: als je als kerk vandaag mensen wilt bereiken, zul je iets moeten organiseren waarbij er ook opvang voor honden is.
Onrein dier
Nooit had ik echter verwacht dat we bij het organiseren van een conferentie voor bekeerlingen met een moslimachtergrond, de vraag zouden krijgen of deelnemers hun hond mochten meenemen. In Iran hebben de ayatollahs verkondigd dat in een straal van tien huizen rond een huis waarin een hond wordt gehouden, de gebeden ongeldig zijn. Die worden niet door God geteld en gehoord. Een bekende hadieth uit de verzameling tradities van Boechari stelt dat er geen engelen komen in een huis waar een hond is. Een hond is een onrein dier, dat niet in een huis hoort. Een hond op je erf ter beveiliging is iets anders, maar het in huis halen van een hond wordt in de meeste delen van de moslimwereld gezien als een vorm van westerse decadentie.
Moraal verandert
Deze zomer gebeurde het echter dat een van de deelnemers van onze Rabita-conferentie ons belde met de vraag of hij zijn hond kon meenemen naar de conferentie. Gelukkig konden we een andere oplossing vinden, want niet alleen zou het de aandacht van de bezitter afleiden van het volle programma, het zou ook afstand en conflicten veroorzaken in relatie tot veel andere bezoekers.
De onderlinge verschillen tussen migranten met een moslimachtergrond zijn de laatste jaren steeds groter geworden. In veel moslimlanden veranderen de moraal en de gewoonten razendsnel. Hoe feller de overheid of islamitische instanties zich verzetten, hoe sneller het gaat. Traditionele moslimfamilies die hier al decennia in een gesloten gemeenschap leven, zijn geschokt wanneer ze op vakantie in hun land zien wat daar tegenwoordig normaal is.
Authentiek getuigenis
Wie omgaat met migranten uit moslimlanden, moet vandaag rekening houden met een grote diversiteit aan opvattingen over God en over wat de bedoeling is met ons leven. Veel mensen zijn daarbij op zoek. Sommigen zijn een tijd atheïst of zetten zich af tegen alles wat met religie te maken heeft, maar houden toch de deur nog op een kier voor de mogelijkheid dat God er wel is.
Die deur kan opengaan als het leven van christenen correspondeert met de boodschap van het Evangelie. Een oosterling kijkt daarbij vooral naar de manier waarop we een gemeenschap vormen. Een authentiek getuigenis van christelijk leven in waarheid en dienstbaarheid kan hen raken. Ik hoop dat we als christelijke gemeenten zulke gemeenschappen vormen waar zoekers welkom zijn.
En bij een gastvrije gemeente waar aandacht is voor elkaar, hoeft men ook geen hond te kopen om de eenzaamheid tegen te gaan.