Het jaarthema van de Gereformeerde Bond, 'Thuis bij God', raakt aan een diep verlangen. Wie verlangt er niet naar een plek waar je je echt thuis voelt, waar je gekend wordt, waar rust te vinden is midden in de jacht van het leven en de onrust van het bestaan?
Maar eerlijk is eerlijk: dat gevoel van ‘thuis’ is niet vanzelfsprekend. De wereld ligt in de duisternis; haar werken zijn boos. De samenleving lijkt steeds harder en ik-gerichter te worden. Ontevredenheid wordt sneller geuit, tegenstellingen worden groter, antisemitisme groeit, emoties lopen in allerlei discussies hoog op. Er heerst een diep wantrouwen richting de politiek. Het nieuws wordt gedomineerd door oorlog, geweld en onrust. De problemen rondom vrede en veiligheid en een leefbare wereld, roepen vragen op bij jong en oud. De mens verlangt naar warmte, geborgenheid en verbondenheid. Naar een plaats waar je ziel tot rust komt. Waar vind je die plek?
Waar God werkt
De kerk wil zo’n plaats zijn: een huis van gemeenschap, waar God woont en werkt. De plaats waar God de mens ontmoeten wil en Zijn stem klinkt. Daar gaat het Woord van God open, werkt God door Zijn Geest. God laat zien wie de mens is, in zijn verlorenheid en gebrokenheid, maar daar leert de mens ook Wie God is in Christus Jezus, Zijn eniggeboren Zoon. Immanuel – God geopenbaard in het vlees.
Schokkend gebeuren
Met Kerst gedenken we dat heilsfeit. In een voerbak wordt Gods Zoon neergelegd. Wij hebben dat geromantiseerd, maar in feite is dit gebeuren schokkend. De Zoon van God geopenbaard in een kribbe, een etensbak voor dieren. Geen paleis, geen tempel, geen eerbetoon, maar armoede en nederigheid. Hij, Die de hemelse heerlijkheid bezat, vernederde Zich tot de laagste plaats, een kribbe.
Die kribbe laat zien Wie God is in Zijn genade. God heeft Hem, Die geen zonde had, tot zonde voor ons gemaakt. Hij zoekt de mens op in zijn lage staat. Paulus zegt: “Want u kent de genade van onze Heere Jezus Christus, dat Hij omwille van u arm is geworden, terwijl Hij rijk was, opdat u door Zijn armoede rijk zou worden” (2 Kor. 8:9). Hij kwam in mijn armoede om mij rijk te maken. De kribbe toont onze verlorenheid, maar tegelijk de rijkdom van het kerstfeest: in die kribbe ligt de Redder van de wereld: Jezus Christus.
Maar die kribbe toont ook ons oordeel. Kerstfeest is in die zin een pijnlijk feest: het leert ons dat we het niet redden met onze maakbaarheid, met onze pogingen om de wereld te verbeteren of onszelf op te poetsen voor God. De diepe vernedering van Christus toont wie wij door de zondeval geworden zijn: rebellen, weglopers, mensen die midden in de dood liggen. Om ons daarvan te verlossen, moest Christus één van ons worden. Hij verliet het huis van Zijn Vader om weggelopen kinderen thuis te brengen in het Vaderhuis.
Want u kent de genade van onze Heere Jezus Christus, dat Hij omwille van u arm is geworden, terwijl Hij rijk was, opdat u door Zijn armoede rijk zou worden
Thuiskomen bij het Kind
‘Thuis bij Zijn kribbe’ betekent: dáár bij het Kind mag ik thuiskomen. Het is van levensbelang dat we neerknielen bij dit Kind. Bij Hem vinden we vergeving, rust en vrede. De kerstboodschappen zitten vol met woorden als vrede, liefde en aandacht. Maar wat betekenen deze woorden als de wereld in brand staat en mensen elkaar naar het leven staan? Begint omkeer – noem het bekering – niet daar waar we knielen bij het Kind in de kribbe?
De engel zegt tegen de herders: “U zult het Kindje vinden in doeken gewikkeld en liggend in de kribbe.” Het Kind laat ons zien dat redding van de andere kant komt. Zonder Hem blijft het duister en donker, blijft er de onvrede en de chaos. Maar wie bij de kribbe terechtkomt, vindt vergeving, echte vrede, ware rust, gemeenschap met God.
De kribbe als spiegel
De kribbe is niet alleen een plek van troost, maar ook een spiegel. Ze stelt ons de vraag: waar zoek ik mijn zekerheid en mijn houvast? Waar voel ik me veilig en zeker? De wereld om ons heen leert ons dat veiligheid en zekerheid ligt in controle over je leven, in succes. Maar het Kind toont dat dit zandgrond is. Jezus leert me om mijn houvast en troost te zoeken en te vinden buiten mezelf in Hem.
Bij de kribbe laat God zien dat ik mag loslaten alles waarop ik buiten Hem mijn vertrouwen stel. Wat is het nodig om te knielen aan Zijn kribbe, klein te worden en te worden als een kind. Echte vrede vinden we in de overgave aan dit Kind, in het verliezen van mijn eigen ik en Hem Koning te laten zijn in mijn leven. De kribbe wordt zo een plaats waar je thuiskomt. God daalde af in onze armoede om ons te ontmoeten. Daar hoef je niet te presteren, of eerst iets te worden.
"*" geeft vereiste velden aan